In mijn voetsporen?

Een week geleden hadden wij een namiddag doorgebracht in het dichtbijgelegen Pullen Park. Naast de typische vijver met eendjes, speelpleintje en draaimolen, heeft het park ook een klein treintje dat rond rijdt, compleet met tunnel, spoorovergang en brugje. Het ritje duurt amper 5 minuten, maar voor de kleuters is het een belevenis.


Zelfs al is het een week geleden, onze Kevin spreekt er nog over. Af en toe zegt hij spontaan 'tuut tuut', 'donker', 'tunnel, 'park', kevin en mamma rijden'. Grappig. Ook heeft hij het soms over het kleine space shuttletje 'airplane' waarop hij zat op het speelpleintje.



Het doet me afvragen wat hij later zal worden? Een treinconducteur, astronaut, ingenieur...of speelplein coordinator ? Ik droomde vroeger ook altijd over astronaut worden. Misschien valt de appel niet ver van de boom. Maar aangezien mijn ogen niet 100% waren, en ik als tiener al moest brillen, kwam daar al vroeg niks van in huis.

Na de astronauten droom is er eigenlijk nooit echt iets in de plaats gekomen. Ik wist altijd wel dat ik 'iets' wilde bereiken, maar had toen niet echt meer een droomberoep. Al bij al is het eigenlijk curieus hoe ik uiteindelijk de studie-keuze gemaakt heb. Meer door middel van eliminatie dan door vakambitie.

Ik wist dat ik geen les wou geven, dus studierichtingen als geschiedenis en talen vielen al weg, ik wou geen saai beroep, dus rechten en economie waren ook niks, ik was wel geinteresseerd in wetenschappen, maar wou niets met patienten te maken hebben, dus sloot ik de medische wereld uit, maar ging dan uiteindelijk de bio-ingenieursrichting in. Daar besefte ik snel dat alhoewel de vakken (voedingswetenschappen, biochemie, virologie, fysica...) enorm boeiend zijn, dat het onderzoek zelf, het labo-werk, een ontzettende sleur is, en niet aan mij besteed. Ik wou variatie, niet dagenlang, wekenlang aan datzelfde ene project werken, zoals het geval is bij echt onderzoek.

Na het halen van mijn bio-ingenieurs diploma, had ik het geluk een functie te vinden die meer met product ontwikkeling te maken had, dan met fundamenteel onderzoek. En sindsdien heb ik continue, gestaag steeds verder stappen gezet naar het zuiver bedrijfsbeleid, weg van het onderzoek: van product ontwikkeling, via product research, naar market research, naar business intelligence, naar strategic marketing, naar pr & communciations management, via brand management, tot (nu) het leiden van alle marketing communciations voor het huidige bedrijf....

Nu terugkijkend, vraag ik me af of ik het anders zou doen als ik het zou kunnen overdoen. Of ik dezelfde studiekeuze zou maken als toen? Enerszijds denk ik dat ik dezelfde keuze zou maken. Bio-ingenieurs studies zijn ontzettend boeiend, en ik ben nog altijd gefascineerd door de wetenschappen en lees nog graag over de nieuwe ontdekkingen. En alhoewel ik in mijn dagdagelijkse werk mijn ingenieurskennis niet echt gebruik, ik gebruik de technieken ervan wel: het problem solving, het analytische denken, de feiten van verschillende kanten bekijken....Anderszijds zou ik wellicht sneller de huidige richting en positie hebben behaald met wat meer soliede bedrijfskennis, wat ik zou kunnen gehaald hebben uit een MBA. Ja, als ik het zou overdoen zou ik, naar een paar jaar werken, er wellicht een MBA opleiding bijgedaan hebben...

Ik zou het nu nog kunnen doen, er zijn veel 'evening' of 'weekend-MBA' opleidingen hier. Maar ze kosten stukken van mensen (+/- $25.000 dollar per semester), je hebt 2 jaar geen leven want alle vrije tijd gaat op aan het studeren en klassen volgen, en uiteindelijk denk ik dat ik er nu niet veel kennis zou van bij opsteken. Ik denk dat ik de meeste MBA kennis nu al heb door mijn ervaring. Het zou natuurlijk in de toekomst een rol kunnen spelen in het makkelijker vinden van een hoger functie, maar ik betwijfel het een beetje. In Amerika is er nog veel meerwaarde voor een MBA, maar ik denk dat het in Europa nog niet zo erg het geval is, en aangezien ik van plan ben de volgende jaren het stapje over de plas terug te maken denk ik dat ik maar afzie van een MBA....maar als Kevin me om studie raad vraagt, binnen zo'n 15 jaar, dan raad ik het hem wellicht wel aan....als hij beslist in mijn voetsporen te treden

School Pictures

We just got Kevin's school pictures back. Remember the days when we were little and had those done? The more things change, the more they stay the same....

When I was younger, I never cared much for our school pictures. We always looked like uncomfortable teenagers, awkwardly smiling at the lens, never quite living up to our inner beauty and smartness...of course our parents always insisted on buying the offensive shots, so we'd end up stuck with them for eternity....

Of course, as a parent now, I think my son's schoolpictures are absolutely adorable. Not sure if I'm just totally biased, or if my son is just much more photogenic than I ever was, but I couldn't resist buying the overpriced shots either.... Just one thing, even though he's just 2, I think he looks like 4 in the pictures...

A picture's worth more than a thousand words..

With my dad and sister back from their skiing holidays now, Kevin and I enjoyed Skyping wth them again this morning. I have to admit. It's wonderful to see my family on the screeen and not just to hear them over the phone. And it makes the world of difference to Kevin too who, at two, can recognize his family just as well as if they were living next door instead of across the ocean. He has no trouble talking to 'vava' or 'tante Joke'. He's even fond of his cousin 'baby Lander', who he's seen only once in real life.

For those not familiar with the technology. Skype.com is a an internet VOIP (voice-over-IP) service that offers free calls over the internet. The superb thing about the service is not just that it offers free dialing (though that's nice too, especially considering most of my calls to my family are international) , but the fact that it includes video-viewing with the call. This means that provided both parties have a webcam or a built-in computer camera, you don't just get sound, but also an live image when you call. Due to the bandwith limitations, the image isn't supersharp, but definitely sharp enough to be enjoyable.

The only downside with calls to Europe is that they are often done in the morning (due to the time difference). On weekends, chances are I'm still in my PJs then. Oh well....haven't heard too many complaints yet.

De Paashaas Komt

't is die tijd van het jaar: pasen komt eraan. En alhowel wij niet zeer religieus aangelegd zijn, laten we geen excuus achterwege om te vieren. Vooral als er zoetigheid aan te pas komt. En bij Kevin is de appel blijkbaar niet ver naast de boom gevallen.



We hebben voor het eerst dit weekend samen paaseieren geverfd en geraapt...en zoals je op de fotos kunt zien is dat goed meegevallen. Het is natuurlijk typisch Amerikaans dat je hier ' paaseieren verfkitjes' in allerlei kleuren, vormen en kwaliteiten kunt kopen...want je zou toch geen extra werk willen doen of gewone verk kunnen gebruiken :-)...



...en waarom dit weekend en niet het volgend weekend voor het paaseieren rapen?....we deden gewoon met onze buurt mee. Waarom die dat een weekje vroeger vierden weet ik ook niet. Misschien omdat ze het 'heidense' ritueel van paaseieren rapen niet wilden combineren met het kerkelijke feest? Kan best zijn. Ik zou er niet van opkijken.

not my town

Just got back from a week of trade show in Las Vegas. It's definitely not my kind of town. That's the second time I came down with a bug there. This time a stomach flu that left me unable to eat anything for 3 days. I concur wholehartedly with the saying: what goes on in Vegas should stay in Vegas. In fact, they should fence in the area and keep the place confined.

The best thing about the trip was coming home and driving to the daycare to pick up my son. Seeing him jump up and down with joy when he saw me and have him come running in my arms, almost made the trip worthwhile...but not really.